Bambu Guesthouse
Maandag staat de taxi om 6 uur voor de deur om naar de trein te brengen. Eenmaal per dag rijdt er een personentrein voor de toeristen naar Colon, ca 7:30 in de ochtend. Als wij bij het station komen is alles nog op slot. Onze chauffeur gaat in de rij staan voor de dichte deur, en koopt daarna kaartjes.
Even na half zeven zitten we in de trein, rond half acht vertrekt hij. Langzaam dieselend gaan we naar Colon, op een traject langs het Panama kanaal. Vanuit de trein lijken sommige stukken van het kanaal best smal. In elk geval als zeeschepen elkaar daar moeten passeren. We rijden met de trein de regen in, en ook het ritje naar Bambu Guesthouse (anderhalf uur ten noordoosten van Colon) is grotendeels in de regen, maar als we bij het Guesthouse aankomen is het droog.
Een uur later worden we opgehaald voor een tochtje langs een paar kleine eilanden voor de kust met een klein bootje. We krijgen twee bootsmannen mee die ons door de mangroves varen, en ons daarna anderhalf uur op een eiland afzetten. We verwachten dat ze dan teruggaan, maar ze blijven ook op het eilandje hangen.
Vroeger is er wel iets geweest op het eiland, er liggen betonplaten, we staat nog een geraamte van een groter gebouw, en er ligt veel puin. En afval: lege flesjes, blikjes, alles eigenlijk. De locals gooien gewoon alles ter plekke weg.
Na het kleine eiland gaan we naar Isla Grande; een relatief groter eiland met de nodige hotels en veel huisjes. Armoedig maar niet per se zielig. Je loopt in een half uur langs het strand aan de beschutte kant van het eiland. Daarna zijn we op zoek gegaan naar de oude vuurtoren, waar je in kunt klimmen. Vanuit de toren heb je een heel mooi uitzicht over de omgeving. De toren lijkt allang niet meer ingebruik als vuurtoren. Wel hangen er de nodige antennes aan, van plaatselijke radiostations? Naast de vuurtoren staat een veel hogere toren met moderne GSM en internet antennes. Bij de toren is ook een uitzichtpunt, we zien een zeilboot langzaam voorbijvaren.
Elly vind het te warm, dus gaan we terug naar het strand. Gilbert duikt nog even het water in. Om 5 uur pikt het bootje ons weer op, en varen we met volle snelheid terug.
’s Avonds worden we met een oude eend (2CV) opgehaald door een Italiaans restaurant uit de buurt. Het is een groot terrein, maar er is bijna niemand. Ze zijn net begonnen (6 weken open), “daarom” is de menukaart nog zonder prijzen. Er loopt best veel personeel, net iets minder dan er gasten zijn. Mijn lasagna is goed maar extreem groot. Onze Italiaanse chauffeur is een recente immigrant. Hij is 35 jaar en ziet meer carrière perspectief in Panama dan in Italië.
[wowslider id=”30″]
