Seagullcove lodge in Boca Chica

Zondag vertrekken we naar de Seagullcove lodge in Boca Chica.  Gilbert maakt eerst nog de nodige vogelfoto’s in de tuin van Hans en Terry.  Dat levert een paar bonte tanagers op.

We zijn benieuwd of het aan de kust ook regent; met het weerbericht kun je alle kanten op.  Als we de bergen uitrijden wordt het heel snel warmer, we zitten na een uurtje al op 30 graden!  Geen regen dus.

De wegen in Panama zijn wonderlijk: de doorgaande wegen zijn best goed, zeg maar oude provinciale wegen in Nederland, maar zodra je daar af gaat zit je op onverharde wegen, gestorte stenen meestal.  En plaatsnaamborden ontbreken vrijwel geheel.

Wel wordt er veel aan de wegen gewerkt, van David naar Boquete gaat het helemaal vierbaans worden.  Niet als snelweg, want de bushaltes en afritjes naar huizen zijn ook gewoon op die weg.  Naar Boca Chica doen we ook weer een stukje Panamerican highway, de doorgaande weg door heel Midden Amerika.  Gek genoeg is het niet zo’n drukke weg, en ook grotendeels een tweebaans weg.  De Seagullcove lodge ligt op zo’n 20 km vanaf de Panamerican highway.  Alleen het laantje naar de lodge is onverhard.

De Seagullcode lodge licht heel mooi aan de baai van Boca Chica: de 5 kamers zijn allemaal kleine huisjes die op de helling zijn gemaakt.  Het restaurant is bovenaan.  Bij alles wat je doet moet je veel trappen klimmen, maar het personeel en de sfeer zijn geweldig. De prijzen zijn navenant overigens.

De lodge wordt gerund door een Zuidafrikaans/Rhodesisch echtpaar dat is ‘gevlucht’ nadat de blanken macht verloren.  Met hun zeilboot zijn ze naar de Virgin Islands gevaren.  Hun kinderen wonen daar nu, zelf zijn ze verder gevaren naar Panama.  Van het een komt het ander, en nu runnen ze het hotel voor een Amerikaanse eigenaar.  Maar het kriebelt om weer te gaan zeilen, rondje Hawaii-Vancouver-Patagonie-Afrika, dat soort plannen.  Kortom, genoeg gesprekstof.

[wowslider id="23"]