Vrijdag zijn we op stap geweest met vogelgids Mick Richardson, een ervaren en enthousiaste natuurgids. Hij organiseert trip voor vogelaars, maar ook voor liefhebbers van vlinders, libellen, en orchideeën. Het was duidelijk dat hij de omgeving kent als zijn broekzak. Daarnaast kan hij ook op het gehoor direct zeggen welke vogels in de buurt zijn. Ik hoor alleen nog steeds vogeltjes zingen. Hij zegt dan een sijsje en een winterkoning. Mick heeft zelf ook een (Engelstalig) verslag gemaakt van onze expeditie, dat staat op www.lojawildlife.com. In dat verslag staan foto’s van hem en van mij. Op deze site alleen mijn eigen foto’s.
De grijze gors heet in het Engels een rock bunting, en dat lijkt een betere naam. Hier zie je ze in elk geval vooral op de rotsen. Best een mooie vogeltje.
Een mislukte foto van een brilgrasmus, maar ja, als het de enige foto is…
De roodborsttapuit zie je overal in Andalusie, in de rotsige bergen maar ook op de glooiende heuvels met wijngaarden.
Een graspieper die net een bad heeft genomen in de drinkbak voor de schapen.
Een blonde tapuit poserend naast de auto. Ook in de bergen is de mobiele schuilhut heel handig om een beetje in de buurt van de vogels te kunnen komen.
Een blonde tapuit poserend naast de auto. Ook in de bergen is de mobiele schuilhut heel handig om een beetje in de buurt van de vogels te kunnen komen.
Een rode patrijs op veilige afstand, zoals meestal.
De teklaleeuwerik is een veel voorkomende vogel in Andalusie, maar het ze poseren niet zo vaak direct naast de auto. Deze wilde dat wel, ook toen we stopten om nog meer foto’s te maken.
Rondom de hogere toppen vliegen veel alpenkraaien. Maar om daar dan een goede foto van te krijgen is weer een ander verhaal. Een zwarte vogel tegen een wolkenloze lucht is lastig.
De onderstaande foto’s zijn genomen bij Cacin valley.
De zwartbuikzandhoen is lastig te vinden, maar we hebben het geluk dat een groepje van 6 vogels langsvliegt. De kleuren komen mooi uit in deze vluchtfoto’s.
De grauwe gors (Corn Bunting) is hier heel algemeen. Je ziet ze veel zingen op een wat hoger punt; hoog gras, onkruid, bomen, maakt niet uit.
Ben ik zo ver genoeg weg? We hebben een redelijk aantal rode patrijzen gezien, maar altijd rennen ze snel weg. Hier hadden we het geluk dat in de boomgaard geen dekking was voor de patrijs. Na een sprintje kijkt hij of het gevaar al weg is. Hij vindt van niet, en rent verder.
Onze enige klapekster zat op een hek naast de weg. Dat is redelijk onmogelijke opgave voor de autofocus, en ook met de hand viel het niet mee. Dit is het beste shot.
Het viel niet mee om de kleine trap te vinden. Onze gids had er een aantal gezien een paar dagen geleden, maar nu verstopten ze zich goed. Deze foto geeft een sfeerbeeld van wat we zagen. Dit is het beste shot van een vrouwtje.
De mannetjes maken indruk op de vrouwtjes met baltsdansen. Dat hebben we niet gezien, we zagen wel twee mannetjes opvliegen verder in het veld. Ook weer op grote afstand.
Een uitvergroot detail van een wegvliegend mannetje.
Mooi poserende roodborsttapuit. De kleuren van het hekwerkje en de vogel passen helemaal bij elkaar.
Een slangenarend die nog bezig om een slang naar binnen te werken. Met slang en al cirkelt hij in de termiek snel naar boven.
Havikarend (Bonelli’s Eagle) omhoogcirkelend in het ravijn. Mooie plaatjes met dank aan onze gids Mick Richardson die ze wist te vinden.
Bij een stuwmeertje in de Rio Cacin treffen we (onze gids Mick) een aantal waterrallen. Meestal zie je ze niet, maar hier komen de rallen regelmatig de rietrand uit voor een klein rondje modder.
Rode Patrijs aan de wegkant, klaar om de struiken in te rennen.