As discussed in the previous (Dutch) post my WR20 did not charge anymore. We had a replacement battery on order with Simrad, but after a year they still do not know if and when a new battery will be supplied.

I decided it was time to open the unit, after all, 30 years ago I did quite a bit of soldering myself. Two things were immediately obvious: the inside looked brand new and was totally clean. No dust or rust, the sealing had worked very well. The other thing was that there was a loose part in the unit, a (skottky) diode. Disturbing, but also hopeful. If I can find where the diode belongs, it might explain why the unit did not charge any more. The battery might be just fine.

Missing Diode

As the picture shows with a red oval, there is indeed an empty spot. And the chip nearby has a number: 400242. This is a charger chip, and the diode provides the power to the charger. So this tells me (1) how the diode needs to be mounted, and (2) that the battery could not charge anymore.

So the diode needs to be re-soldered as shown below. Be careful not to overheat the circuit board or diode, you need to use a very small soldering iron!

Diode Mounting Direction

When reassembling the remote, be sure that the springs for the charging contacts are properly mounted. If you want to test the unit away from the boat: the charger has the plus 12V (+) on the left hand side, and the ground (-) on the right. This is facing the wall-charger contacts, not the WR20.

When tried mine after the repair everything worked fine again; it charges and shows the instrument data again.

WR20 charging again

I would not be surprised when a good portion of the WR20s that do not charge anymore suffer from this very same problem. The diode did not seem to be mounted very well, it was just pressed in a bit of soldering tin, with no pins through the circuit board.

Please let me know if anybody uses this post to revive his Simrad WR20.

Toen we onze boot 7 jaar geleden kochten hebben we gekozen voor de Simrad apparatuur. Onder andere de Simrad RS82 marifoon met een bedrade handset binnen, en een draadloze Simrad WR20 handset voor buiten met een WB20 base station.

Simrad WR20 – wie heeft er een?

Sinds ruim een jaar is de batterij van de WR20 defect. Of misschien is er iets met het laadcircuit; in elk geval komt de headset niet meer tot leven. De batterij is al een jaar in bestelling, maar de leverancier weet niet of en wanneer hij nog beschikbaar komt. Ik vind dat allemaal niet best.

Vandaag eens wat ge-googled naar alternatieven. Dat lijkt niet eenvoudig te zijn:

• De WR20 wordt niet meer verkocht, ook niet als complete unit,
• De RS82 marifoon wordt niet meer verkocht, ook niet de losse handset (AHK82),
• Het huidige alternatief is de RS90, een inbouw unit net als de RS82, maar dan zonder Simnet aansluiting. Voor Simnet is wel een converterkabel beschikbaar.

Het komt er dus op neer dat je als de batterij van de WR20 defect is, gedwongen bent een nieuwe marifoon met nieuwe handsets te installeren. Ik snap de businesscase van Navico/Simrad dat het van uit hun optiek beter is om geen batterijen te laten maken, maar erg klantvriendelijk is het niet. En dat is weer slecht voor het merk op de lange termijn.

Vervelend is ook dat er voor de WR20 eigenlijk geen vervanger is. Het apparaat kon dienen als marifoon handset, als remote voor de stuurautomaat, en als remote om instrumenten uit lezen. Al die functies gebruikte ik ook. Nu eist dat drie losse apparaten. En voor de laatste functie moet dat op basis van wifi, dus eist het ook een nieuwe plotter en een wifi module.

Op marktplaats blijk ik niet de enige te zijn met dit probleem, een aantal mensen vraagt om een RS82 handset. En ik weet van onze Simrad dealer dat ze al een aantal WR20s hebben liggen die wachten op een batterij. Speuren en bellen op internet heeft ook niks opgeleverd.

Ik krijg sterkt de neiging om de WR20 aan een inwendig onderzoek te gaan onderwerpen.

Mocht iemand die dit leest nog een werkende WR20 over hebben, of een andere truc weten, dan hoor ik het heel graag.

Na de reparaties komen Maxime en Ilja aan boord om mee terug te varen naar Stellendam. Ik haal nog even proviand bij de supermarkt, meer dan genoeg voor een paar dagen.

Als ze aankomen spettert het een beetje, maar dat mag pret niet drukken. Ilja heeft veel gevaren op kleine bootjes, en is heel benieuwd hoe het nu gaat op zo’n grote zeilboot.

We beginnen met de Grevelingen sluis, een kleine sluis vooral voor de pleziervaart van de Grevelingen naar de Oosterschelde. De wachttijd is kort, schutten gaat soepel. Direct na de Grevelingen sluis de Krammersluizen voor de beroepsvaart. Daar kun je uren moeten wachten, maar ook hier kunnen we zo doorvaren. De sluismeester is heel vriendelijk en informatief over de marifoon. Lastig alleen dat de handmarifoon defect is, om te communiceren moet ik nu naar binnen. Tijd dat SIMRAD nu eindelijk de nieuwe accu’s voor de handmarifoon gaat maken, dan is dat probleem ook weer opgelost. Maar gelukkig kunnen de matrozen dan varen als ik binnen ben. De krammersluis schut ons samen met één ander jacht, zonder beroepsvaart. Heel rustig.

Krammersluizen

Eenmaal de sluis uit hijsen we de zeilen, voor het eerst dit jaar. Met halve wind en later een bakstag windje varen we het Volkerak af. Om half vier komen we aan bij de Krammersluizen, maar daar zit het minder mee. We kunnen niet meer met een schutting mee voor de spitssluiting, dus dat wordt 7 uur op zijn best krijgen we te horen over de marifoon. De sluismeter raadt ons aan een rustig plekje te zoeken bij de sportsluis om te wachten. We besluiten voor anker te gaan, nog rustiger en leuker.

Het geeft mooi tijd om een aardappel-spinazie-ei schotel voor te bereiden en klaar te maken. Als het in de over staat gaan de dames het water in. Het is niet heel warm, maar het is wel deel van de experience: zwemmen in het zoete water van het Volkerak.

Even later roep ik de sluis nog een keer op om te vragen hoe het staat. De verwachting is dat we even na zeven uur de sluis in kunnen. We gaan anker op en zorgen dat we om kwart voor zeven zijn. De sluismeester waarschuwt dat we misschien niet mee kunnen: de brug mag niet open bij windkracht 7 of meer, en dat is zo’n beetje wat het is. Inderdaad, 30-35 knopen op het moment dat we de sluis in zouden moeten, dat wordt het niet. We maken vast aan het hellingwerk, en wachten op betere tijden. Omdat er veel wind is voorspeld, zou dat pas morgen kunnen zijn dacht ik. Maar tegen half negen worden we weer opgeroepen; de wind is gezakt naar windkracht 5 tot 6, en dan kunnen ze weer draaien. Dat valt uiteindelijk mee.

We proberen de stadshaven van Willemstad voor de nacht, maar die is vol. Dan maar de Batterij, de haven waar de zeilschool van TipTop is gevestigd, waar we onze eerste lessen hebben gevolgd van instructeur-oprichter Ruud. De haven is bomvol, maar we vinden een plekje. Makkelijk invaren is het niet, maar het past precies.

Als ik de volgende ochtend ga betalen staat Ruud in het deurgat met een sigaretje. Met een kopje koffie praten we even bij. Leuk. Het weer is minder leuk, veel wind en regen. Volgens buienradar zou het vanaf een uur of elf droog moeten worden, dus we plannen de brugopening van 12:00 te nemen. Die brugopening halen we helemaal, maar buienradar had het ernstig mis. Windkracht 5+ uit het zuidwesten met zware buien.

Veel wind en regen

We varen tegen de wind op de motor naar Den Bommel, en hijsen dan het grootzeil (met het tweede rif) en we zetten de kotterfok. Ruim voldoende om helling te maken. Helaas niet de beste combinatie om scherp te zeilen, en dat is eigenlijk wel nodig gezien de windrichting. We zeilen, met een paar keer kruisen, tot net voorbij Middelharnis. De wind neemt toe, draait nog verder richting west. Het is mooi geweest, het laatste stukje doen we op de motor.

Nat

Onderweg heeft het display van de AP24 unit het begeven. Vorig jaar zat er vocht in het display, wat na een aantal dagen weer wegtrok. Nu ging het scherm helemaal op zwart, maar de functies doen het nog wel.

Als we aanleggen wordt het een beetje rustiger en lichter. Het einde van de middag is best aardig, mooi om de zeilpakken en schoenen een beetje te drogen.

Ilja tracteert op een drankje in het restaurant, leuk en lekker.

Als we ’s avonds gegeten hebben horen we ineens veel wind overkomen. In een paar minuten draait de wind van WZW 4, naar HW 7, dik 30 knopen! In een jachthaven geeft dat veel lawaai.

De volgende ochtend heeft de AP24 het begeven. SIMRAD lijkt de oude voorraad te dumpen, dus gelijk maar een nieuwe besteld. Update: Na een paar dagen in de zon is de AP24 weer de oude. Waterdicht is hij daarmee niet geworden natuurlijk, maar het is dan wel een goede spare voor binnen.

Donderdagochtend maken Maxime en Ilja american pancakes met bosbessen. Lekker ontbijt dus. Daarna gaan we allemaal met OV naar huis.

De Webasto kachel heeft het altijd probleemloos gedaan, tot een koude dag afgelopen juni. Wat er aan de hand is weet ik nog niet, elk onderdeel heeft zijn eigen specifieke monteur nodig. Mijn diagnose is dat hij niet doet, maar geen foutcode geeft. Misschien eerst nog maar eens kijken met Erik Speek, de technische alleskunner in Stellendam. Hij kan vaak wel ruiken wat er aan de hand is.

Erik heeft een checklistje voor me:

Zet de kachel aan en kijk naar de foutcode. Het aantal keren knipperen geeft aan wat het probleem is. Die kende ik al, maar helaas komt er geen foutcode.

Kijk of de ventilator gaat draaien met een papiertje voor de uitgang. De kachel begint met een hele langzame luchtstroom tijdens het opstarten.

Ik had wel eens gelezen dat je met veel pogingen de kachel in een lock krijgt, waar alleen een reparateur hem uit kan halen. Nee, zegt Erik, als die lock toestand optreedt dan moet je gewoon de zekering eruit halen, dan is ie weer gereset.

Met de deze tips nog maar eens geprobeerd, maar er komt geen foutcode en geen warmte. Raar. Tot ik me een paar dagen later realiseer dat de zekering eruit halen misschien ook helpt als er geen foutcode is, maar de kachel het toch niet doet. En inderdaad, hij doet het weer als vanouds. En het papiertje beweegt zodra je kachel aanzet, ook als je de ventilator nog niet hoort.

Sinds het einde van onze zomervakantie vorig jaar geen posts over onze boot. Geen grote tochten gedaan, en dit jaar laat begonnen door onze vakantie naar Ecuador en de Galapagos, waar ik over ook nog over moet posten. Maar nu eerst de boot.

Toen ik de boot bestelde vroeg ik me al af hoeveel reparaties nodig zouden zijn. De eerste jaren viel dat heel erg mee, alleen de zeilen moesten worden nagezien. Maar we merken na 6 jaar dat steeds meer dingen aandacht behoeven omdat het gewoon niet meer werkt.

We weten al dat de elektrische installatie niet de sterkste kant is van de boot. De aansluiting van kachel en koelkast zijn al zwaarder uitgevoerd zodat ze ook doen als de walstroom er niet op zit en de accu’s niet meer helemaal vol zijn.

Afgelopen najaar was de radar defect; de zender draaide niet meer. Reparateur AML heeft de radar in het najaar voor onderzoek meegenomen. Bij hen werkte alles gewoon. Dit voorjaar kwamen ze het apparaat terugplaatsen, maar zonder resultaat. Bij nadere inspectie was de kabel tussen radarprocessor en plotter verdacht, aan beide einden van die kabel waren lassen gemaakt die er verdacht uitzagen. Dat leverde wel contact op met de radar, maar geen beeld. Nieuwe afspraak gemaakt, voor vandaag. Nu met een kabel van AML gekeken of de radar beeld leverde, en dat deed hij, na een harde reset van de plotter. Met de kabel van de boot niet. De inschatting van AML was dat de werf ook in de radar kabel een las zou hebben gemaakt, maar dat het zoeken daarnaar onbegonnen is.

Lassen radarkabel

Dan maar een nieuwe plotter en radar uitzoeken. In de afgelopen jaren is er met zowel de radar als de plotters natuurlijk vooruitgang geboekt, radar werkt heel anders tegenwoordig. Energie-efficienter en beter. Toch voelt het raar om veel geld uit te geven als er alleen ergens een kabel probleem is, dus nog maar eens kijken. En zowaar: de las is er, en zit in het volle zicht. Na het vervangen van alle verbingen werkt de radar weer als vanouds. Met het krakende geluid dat bij het draaien hoort. Mission accomplished, maar wel ten koste van veel zoekuren. Jammer dat de werf deze niet erg geschikte connectortjes heeft gebruikt.

De diesel- en watermeters zijn ultrasoon sensoren van Philippe. In onze tanks is dat eigenlijk een slecht idee; ze zijn ondiep, en dus kan de sensor weinig hoogteverschil meten. In de praktijk zijn ze niet nauwkeurig, en ook niet betrouwbaar. De dieselsensor was al heel snel defect, maar daar is nog wel mee te leven door de motoruren bij te houden. Voor de watertank is het lastiger schatten, dus die hebben we direct vervangen toen hij afgelopen najaar de geest gaf. Gelukkig is dat een makkelijke klus. Bestellen, betalen, en monteren of laten monteren. Wel raadselachtig waarom zoiets kapot gaat.

Niet alle reparaties zijn duur, maar het kost wel veel tijd om uit te vinden wat er aan de hand is, een afspraak te maken met een gespecialiseerde reparateur (waar je dan soms vrij voor moet nemen), wachten op een onderdeel etc. Hoewel voor ons de importeur te ver weg is om te kunnen helpen met plaatselijke contacten, maakt Erik dat meer dan goed. Hij kan goed inschatten wat het probleem is, of hij het zelf kan oplossen, of dat hij iemand moet zoeken.

Het is opvallend hoe in boten-verkoopland geklaagd wordt (werd?) over de crisis, terwijl onderhoudsbedrijven eigenlijk altijd erg druk zijn. Of het nu gaat om polyester reparatie of elektronica. En misschien gaat het ook wel samen, minder nieuwe boten impliceert meer reparaties en upgrades van bestaande boten.