Why Should Anyone Work Here?

The best part of this book is a short and smart questionaire that you can use in your organization to see how you measure up.  And it has practical advice, like “don’t leave building simple rules to the legal and compliance teams.  They are trained to developed complexity!”.

There are many books about corporate culture, how to make great work environments, how to hire good people.  They tend to have a recipe of what you should do to make things better, and if you follow the recipe success is guaranteed.

This book is different, it defines 6 “organizational attributes” that let people be themselves, be at ease, and be productive.  And it is written bij English consultants, rather than American ones, which means there is more honesty and realism in what might happen when you try to follow their advice.

I would recommend this book very much to anyone who ever tried to come up with a mission statement.  This book provides a much better approach to defining a culture for your organization.  And it might give you inspiration on how to develop a mission statement.  It is also good when you fight complexity in a growing organization.  Or as in my case, where we are growing an organization and have the need for more formal structures without becoming a bureaucracy.

The 6 attributes they discuss are:

  • Let people be themselves
  • Practice radical honesty
  • Magnify people’s strenghts
  • Stand for authenticity (more than shareholder value)
  • Make work meaningful
  • Make simple rules.

Each of these attributes is discussion in a chapter, giving background, questions to measure how you are doing for that aspect, and advice on how to make progress.

See also this review on the Harvard Business Review site.

Landschapsbiografie van de Drentsche Aa

Soms zijn boeken gewoon te mooi om te laten liggen in de boekhandel, ook als het over een onderwerp gaat waar ik me niet eerder in verdiept heb.  Een paar weken terug overkwam me dat in Drenthe, waar ik in het Hunebedmuseum een boek zag liggen met de titel ‘Landschapsbiografie van de Drentsche Aa‘.

Ik heb het boek gekocht omdat het een ontzettende berg onderzoek en kennis heel toegankelijk samenvat voor een bedrag van 35 euro.   Als een provincie zo’n investering doet om zoiets moois te laten maken, moet je daar gebruik van maken als burger.  En misschien helpt het ook wel om ons nog eens terug te laten komen.

Het boek omschrijft hoe het Drentse landschap is ontstaan in de IJstijden, hoe het in de loop van tientallen eeuwen door mensen is bewoond en veranderd, en hoe het nu beheerd wordt.  Heel Nederland is natuurlijk een tuintje, of het nu om heide, bos of park gaat, vrijwel alles wordt actief beheerd.  Bijzonder in Drenthe is dat ze al snel hebben ingezien dat efficiëntie niet alles is; waar in Zeeland veel oud landschap verloren is gegaan met ruilverkavelingen, is dat in Drenthe veel minder gebeurd.  Dus kun je in het landschap veel van de ontstaansgeschiedenis nog zien.

En het geeft ook heel praktische inzichten.  Bij ons hotel was de parkeerplaats erg nat, het water leek niet weg te kunnen.  In het boek las ik dat de kleilaag in Drenthe door het gewicht van de ijskappen zo is samengeperst dat hij weinig water doorlaat.

De eerlijkheid gebied te zeggen dat alleen de eerste 50 bladzijden of zo nog maar gelezen heb (van de 520).

Sneeuwgorzen bij de Oesterdam

Bij de Oesterdam zitten bij elke winter sneeuwgorzen, schrijft Chiel Jacobusse in zijn stukje over de Witkopgors in de PZC.  Inderdaad staan ze nog dagelijks op waarneming.nl, dus ik ga ook maar eens kijken.

Samen met mijn zus loop ik naar de locatie van de waarnemingen.  Na een half uurtje ziet ze de gorzen als groepje neerstrijken vlak bij ons.  Veel dichter bij het water dan ik had gedacht, ze zitten zelfs ook op het slik.

Op de ruwe stenen van de zeewering levert het mooie foto’s op.

Sneewgors

Sneewgors

De sneeuwgors is alleen in de winter hier te vinden, hij broedt in het noorden van Noorwegen, op Spitsbergen, en in het noorden van Rusland.  Als ze in Nederland zijn, zoeken ze zaden aan de vloedlijn.  Ze zijn helemaal niet schuw, wat altijd fijn is als je foto’s wilt maken.  Een paar van de close-ups hieronder.

Sneeuwgors (man)

Sneeuwgors (man)

Mannetje en vrouwtje zien er iets anders uit, het mannetje heeft meer wit op de borst.

Sneeuwgors (vrouw)

Sneeuwgors (vrouw)

Ik had niet verwacht de vogels ook op het slik te zien, maar ze onderzoeken ook de schelpen.

Sneeuwgors

Sneeuwgors

Op dezelfde plaats zijn ook strandleeuwerikken waargenomen, maar die laten zie niet zien als wij er zijn.  Een belangstellende fietser weet wel te melden dat ze gezien zijn, en dat het volgens hem nieuw is.  De sneeuwgorzen zitten er al jaren, dat is niet zo bijzonder…

Witkopgors

Oosterschelde

Het Schorretje

Zo af en toe is een trekvogeltje helemaal de weg kwijt.  Zo ook de witkopgors die al een paar weken op een klein stukje schor aan de Oosterschelde dijk bij Wilhelminadorp bivakkeert. Het vogeltje trekt dagelijks zeker 100 vogelaars, die allemaal proberen een plaatje te maken, of in elk geval het beestje te spotten.   Best wel bijzonder dat het beestje na zo’n lange tocht dan ineens weken op een plek blijft hangen.

Als we aankomen horen we dat er maar een vogeltje in het schor zit, de witkopgors.  Zo af en toe laat hij zich even zien.  Even komt hij (of zij) aan onze kant van het hek, maar af snel is hij weer terug achter het hek.  Na een goed half uur gaat een van de vogelaars toch maar eens kijken bij hek, en inderdaad, het vogeltje zit er vlak achter.

Fotospot

Fotospot

Dan moet het ook mogelijk zijn om een foto te maken, dus ik ga naar het hek, op veilige afstand.  Nog steeds niet makkelijk om de vogel te vinden, maar hij zit tussen de rode handschoen de fles… Er ligt veel afval op het schorretje.

Helaas komt de witkopgors amper in vol zicht, dus het is een beetje behelpen met de foto’s.  Maar met 600mm en heel veel pixels in de camera wordt het toch nog een aardige foto.

Witkopgors

Witkopgors

Het is geen kleurrijk vogeltje, ik zou de soort zelf nooit hebben vaststellen met mijn vogelgids.  Er zijn veel soorten gorzen die in het hoge noorden broeden en dan in de winter naar een gematigd klimaat trekken.  De witkopgors komt voor ten oosten van de Oeral, en overwintert niet westelijker dan de Kaspische Zee in Rusland.  Aldus Cheil Jacobusse van het Zeeuws Landschap.

Witkopgors

Witkopgors