Naar de Solent

Maandag 18 juli

Na weken met alleen maar westenwinden, is het nu twee dagen anders. Vandaag is het windstil, en maken we van de gelegenheid gebruik om een flink stuk naar het oosten te varen.  Om 6 uur ’s ochtends vertrekken we uit Dover.  Tot onze verbazing staat er een noordwestenwind van dik 10 knopen, onverwacht, maar mooi om te zeilen!  Als we na een kwartier achter de krijtrotsen vandaan komen, valt de wind weg.  Blijkbaar was het een zeer lokale wind.

We motoren op de vlakke zee naar Dungeness, een kaap waar een lelijke centrale staat. Op de foto de leuke oude vuurtoren ernaast.  Dit is ook een plek waar veel vis zit blijkbaar, want we zien er bruinvissen en zeehonden naast de boot.

De volgende kaap is Beachy Head, waar de vuurtoren onder de krijtrotsen in het water staat.  Dat is en blijft een heel fotogenieke plek.  We varen daarom dicht langs de kaap en maken weer veel te veel foto’s.

Vanaf Beachy Head is het nog zo’n twee uur naar Brighton, onze bestemming voor de dag. Het is pas één uur in de middag, en we besluiten ons nog een uurtje te laten drijven op de stroom richting Brighton.  Het grootzeil staat nog, maar dat levert niks op.

Als we om 4 uur aanleggen zijn we bijna 70 mijl opgeschoten richting de Solent.  De haven van Brighton is groot.  Bij de bouw was hij vast modern, maar inmiddels is alles nogal gedateerd.  Ze zijn druk aan het renoveren en baggeren. Wellicht wordt het allemaal weer mooi.  We liggen aan de East kant tussen de boten die nog wel drijven, maar waar het onderhoud achterstallig is, zacht gezegd.  Echt Engels in onze ervaring, al die boten die waarschijnlijk nooit de haven zullen verlaten, maar waar de eigenaar leuk op klust of zelfs woont.

Na aankomst drinken we een wijntje onder de bimini.  Het is 30 graden, onze warmste dag tot nu toe.

Dinsdag 19 juli

Voor vandaag is een stevige oostenwind voorspeld, windkracht 5, dus we kunnen op het zeil verder. Het vaargebied tussen Isle of Wight en de Engelse zuidkust heet de Solent. Ons doel is de Chichester Harbour, een groot getijdengebied aan de oostkant (‘het begin’) van de Solent.  De timing van onze tocht wordt bepaald door het getij en de stroming.  We gaan met hoog water weg in Brighton om de stroom naar het oosten op te pakken, maar we hebben ook weer opgaand water nodig om de Chichester Harbour in te varen.

Dat houdt in dat we langzaam moeten varen, dat doen we dus. Op alleen het grootzeil varen we relaxed maar toch nog met 6 knopen richting Isle of Wight.

Als we de Solent invaren neemt onze snelheid flink af, er staat nog 2 knopen stroom tegen in de Solent.  Met de kotterfok erbij maken we er het beste van.

Terwijl wij rustig varen met weinig zeil, horen we onderweg diverse meldingen van de kustwacht:  zinkend schip, schip in brand, schip met gebroken voorstag en schip met motorpech. Opvallend, dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. We vragen ons af wat daar allemaal gebeurd is.

Voor de drempel van de Chichester Harbour strijken we het zeil.  Met veel zeil over een ondiepe drempel varen blijft link.  Bovendien is de Chichester Harbour met zijn relatief smalle geulen en grote aantallen kleine bootjes geen plek om met vol zeil in te gaan.  Daarvoor zijn we bij zoveel wind gewoon niet wendbaar genoeg.

De timing blijkt heel goed: we komen met het laatste zonlicht aan in de haven van Northney.  We hadden gereserveerd en een ‘hammerhead’ gekregen, een eindplek aan de steiger.  We kijken uit op een schor dat met elk tij droogvalt. Een hele verbetering ten opzichte van de kademuren die we in Calais, Dover en Brighton hadden.

De haven is luxe, maar ook heel duur.  We waren al gewend 45 pond per nacht te betalen in Calais en Brighton, maar hier is het 60 pond per nacht. Daar krijg je dan wel een 24 uur bemande haven voor, met goedkope (2 pond) wasmachines en drogers.  En betalen bij vertrek, dat is ook zeldzaam.