Embera indianen
Vrijdag gaan we naar de Embera indianen, in het nationale park Chagres. Om half acht worden we opgepikt door de chauffeur, die daarna nog andere mensen moet ophalen. Met het verkeer van Panama stad duurt dat lang. Het voordeel is dat we langs de resten van het eerste — verwoeste — centrum komen, Panama Viejo. Daar zijn alleen nog een paar muren van over. Nadat we de andere gasten hebben opgepikt gaan we langs de bouw van de nieuwe metrolijn naar het park. Het laatste stuk komen we langs een cementfabriek. De vrachtwagens daarvan hebben de weg volledig aan gort gereden, maar blijkbaar voelt niemand de behoefte daar wat aan te doen. Hobbelen dus.
We komen uit bij een brede rivier, waar boten gereed liggen om de toeristen te vervoeren. Het is een behoorlijk grootschalige operatie, toch zeker honderd man per dag schatten we. De indianen brengen ons met de gemotoriseerde kano (uitgeholde boomstam) stroomopwaarts, over de ondieptes, soms in heel snel stromend water. Best een kunst om de lange kano’s dan tegen de stroom in te houden. Er staat niet veel water, dus de stuurman heeft het af en toe moeilijk om een diepere plek te vinden voor de boot. Het lijkt alsof hij niet weet dat de rivier het diepst is bij de hoogste wal. Uiteindelijk volgt hij een andere kano, en leggen we aan bij een zandbank. Daar lopen we langs een klein zijriviertje naar een mooie waterval met bijbehorend zwembad. Dat is lekker, even afkoelen en op de foto.
Na de zwemtocht gaan we naar het dorpje van de indianen waar ze hun act opvoeren: dansen, eten, en een verhaal over de herkomst. De stam waar we te gast zijn, heeft zich zo’n 50 jaar geleden gevestigd in het reservaat, om dichter bij de beschaving te zitten. In eerste instantie jaagden ze ter plekke, maar sinds 1994 mag dat niet meer. Nu leven ze van de toeristen. We hebben ook een gids, maar zijn taak is nogal beperkt: hij haalt het fruit op de markt en vertaalt de uitleg van de Embera gastvrouw. Al met al was het een mixed experience: wel mooi, maar ook wel een show, gericht op een Amerikaans publiek. Het was duidelijk dat bij de Embera’s de kleine kinderen het wel leuk vonden, maar de meeste vrouwen die moesten dansen geneerden zich.
De gids op de eerste dag had ons al gewaarschuwd dat sommige oudere dames hun borsten niet bedekken, dat dat schokkend zou kunnen zijn. De gids ter plekke vertelde dat ze zich inmiddels allemaal aan hun Amerikaanse gasten hebben aangepast; zulke schokkende ervaringen komen gelukkig niet meer voor.
’s Avonds hebben we de avondshift van Jola’s House uitgeprobeerd; weer goed eten, lekkere sauzen bij de visgerechten, en weer een beetje overdreven bediening. We hebben ze een goede waardering op tripadvisor gegeven. Het wordt vast een drukke plek.
[wowslider id=”9″]
