Mag ik blijven staan?

Een jaar na mijn beroerte (CVA) ben ik weer een nieuw leven aan het uitvinden. Dat is best werk: het vorige leven van voor de beroerte is er niet meer, in het afgelopen jaar is al veel gebeurd om te verwerken, en dan is er dus het nieuwe leven.  Met oude en nieuwe aspecten.  Deze keer een stukje over de eerste maanden in Rijndam.

De eerste maand ben in twee ziekenhuizen geweest, en pas na een kleine maand kan ik naar Rijndam Revalidatie.  In een ziekenhuis ben je patiënt die verzorgd wordt. Dat komt ergens wel goed.  Maar het doel na een beroerte is niet goed verzorgd te worden, maar uit je bed gehaald te worden.

Dat begint in Rijndam met een belangrijke rol voor het douche ritueel in de ochtend. Dat is in eerste instantie niet anders dan in een ziekenhuis.  Ze helpen me van bed in de rolstoel.  De rolstoel kan ik met de linkerbeen bewegen naar de toilet.  Daar krijg ik hulp om te gaan zitten, en dan even rust.  Na gedane werk word je geholpen met de rolstoel naar de douche, goed een meter verder. Als je daar bent, kun je zit-douchen, en je weer melden als je liefst een beetje toonbaar bent.  En dan wordt je weer in de rolstoel geholpen om de dag aan te vangen. Dat geheel is een uurtje.

Rijndam heeft een systeem van lessen en toetsen (nou ja, zoiets) waar de ergotherapeuten helpen met elke week een lesuur douchen.  Na elke week een advies over wat je zelf mag, en waar je de verzorging moet oproepen.  En ik was niet zo’n goede leerling, immers duurde het lang voor ik me veilig kon bewogen.

Ik ben al relatief snel in Rijndam begonnen met dagelijkse logs naar de familie.  Mijn avonturen door mijn ogen toentertijd naar de familie.  Dat leek me beter, informatie vervormt zo in een telefoon een doorgave keten.  En nu kan ik nog eens terugzoeken was dat ook al weer.  Als ik het kan vinden, en als ik er nu nog wijs uit kan.  Mijn gesproken en geschreven woord waren nog minder dan nu, later daarover een andere keer meer.

Ik heb geprobeerd op te zoeken wanneer het was, de doucheles, maar is nog niet gelukt.  Ik denk misschien eind september.  Het heeft zo’n indruk gemaakt op me dat ik de ervaring wil delen.

Ik was en ben rechts verlamd, ik voel niks in mijn rechterbeen en arm.  Maar toch is het mogelijk dat er meer gevoel terugkomt (toen, nu niet meer).  In elk geval heeft, laten zeggen ergotherapeute Mira, me uitgelegd wat ze proberen te doen: de rechterhelft zo veel mogelijk inzetten bij het douchen.  En dan hopen dat rechterarm mee gaat doen. Een mooi concept, maar het was best lastig en vermoedend ook te doen.  Evenwicht houden, niet vallen en afdrogen waren al moeilijke opdragen.  Ik kon toen mijn handdoeken ook niet zelf pakken, dat werd bij me gebracht.

Goed, Mira helpt me bij de sessie voor het eerst.  Ze helpt me gaan zitten op het douchestoeltje en ik verwacht dan de standaard frase  “ik kon terug als u bent aangekleed”.  Maar nee, Mira zei “Mag ik blijven staan?”.  Ja, is goed, graag. Ze heeft me tijdens het douchen en afdrogen uitgelegd wat ik moest doen, wat wel en niet werkt met de rechterhand.  En wat zou kunnen gaan werken als ik meer oefen.  Daar leerde ik heel veel van, eigenlijk raar dacht ik dat ze enige was die echt vertelde wat ik moest doen. Maar van haar ook dapper natuurlijk.

Eigenlijk was ik die tijd al ver terug tot de basis van het leven: overleven en proberen weer dingen terug leren.  Ik had tot zo veel controle verloren dat dit niet mijn grootste probleem was. Mira snapte waar de prioriteit moet liggen.

Toen ik zelf mocht douchen, heb ik nog een aantal ergo lessen van Mira gehad.  Rijndam besteed veel tijd aan koken, weer als een methodiek om de hand te laten bewegen. Maar ook om na te leren hoe je met linkerhand kunt koken en bakken.  Een van haar collega’s had bedacht dat ik sinaastaart kun maken.  Maar ja, het recept zegt schraap de sinaasappel en kook deze een uur.  Dan leer je niet zoveel. Maar ze maakte de taart af, en was erg lekker. Taarten zijn belangrijk.

Mira pakt dat anders aan.  Ze geeft een paar pannen om te het (elektrische) vuur te zetten en af te gieten.  Niet eerst aardappels schillen, gewoon water kun je ook koken en afgieten. En ze begon met koud water, de pan optillen (verschuiven), afgieten, een vergiet gebruiken, enz.  En dan met warm water.  In een uur hadden we alles geprobeerd.  Met een paar dingen in de “probeer dit thuis niet” categorie.  Daar zorgt mijn vrouw ook voor overigens.

Uiteindelijk leven je therapeuten heel erg mee.  Een van de laatste weken was mijn zelf gekozen ergotherapie-opdracht het bakken van pannenkoek,  Mira met een collega nemen het halfuurtje les en de pauze om de pannenkoeken te bakken en samen op te eten.

Ja, ik ben ook een fan van Rijndam.