U krijgt nu korting omdat u 1 jaar arbeidsongeschikt bent

Een jaar geleden waren mijn vrouw en ik met onze zeilboot op vakantie in Zuid-Engeland.  We waren net vertrokken uit Dartmouth, een van de mooiste havens waar we zijn geweest. Dart River is een getijdenrivier waar je bij opgaand water ver het land in kunt, tot de rivier mooie kreken zijn. We hadden daar een grote wandeling gedaan voor ons doen. ’s Middags zijn we de rivier opgevaren met onze rubberboot.  We wilden nog een haven, Plymouth, bezoeken voor we terug zouden varen in een maand via Frankrijk.

3 augustus 2019 waren we dus op weg naar Plymouth, rustig weer met een mooi zeilwindje. We hoorden op zeeradio een reddingsactie van een duiker. We hebben de kustwacht met een helikopter horen zoeken, vrij ver op zee.

We voeren de Plymouth baai in en strijken de zeilen.  Zo’n mooie beschutte en grote baai dat we snappen dat dit een belangrijke marine baai was en is.  We moesten wachten voor we met een sluisje de jachthaven in konden.  In de sluis werd ik naar en viel ik letterlijk in elkaar als we er uit voeren.. Mijn kracht liep weg, en ik kon het gas amper stopten als we box in voeren.  Wonder boven wonder was onze box recht in varen. Elly vroeg om hulp en door haven- en ambulance  personeel werden we snel naar het grote ziekenhuis gebracht.

Na een jaar krijg ik het bericht van de verzekering dat ik nu geen premie meer hoef te betalen, aangezien ik 100% arbeidsongeschikt bij. Ze zullen het administratieve proces afwerken voor me. Ik moet zeggen dat de brieven van CB heel correct en meelevend zijn, ook naar mijn vrouw.

Mijn vrouw moest lang wachten in het ziekenhuis, tot de broeder van de ambulance haar wat kon vertellen.  “Uw man heeft een CVA beroerte gehad, en het is wel ernstig.  We gaan ons best doen, maar we weten niet hoe uw man er uit gaat komen.”  Ze bleef in het ziekenhuis, en kreeg al snel meer informatie.  “Kunt we foto’s mee kunnen nemen van uw familie? Dan kunnen hem daarmee misschien terughalen, als dat moet. “. En dat soort opwekkende berichten.

Nu zit ik mijn boot dit verhaaltje te typen, na de eerste nachten aan boord sinds de beroerte. Dat geeft toch weer een heel goed gevoel, als is er geen kwestie van zeilen.  De familie foto’s zijn niet nodig geweest, en na 10 dagen ben ik non-stop van Plymouth naar Zoeterneer gebracht. Daar moest ik in quarantaine, vanwaar ik naar Rijndam Revalidatie in Rotterdam gebracht.  En ja, dit alles via de brancard. En mijn gebrabbel is niet te verstaan en ik kon niet lopen.

Revalidatie Rijndam is een instituut wat zich bezighoudt met mensen die hulp moeten hebben, maar die wel beter kan worden dan ze nu zijn. Veel van de patiënten hebben een beroerte gehad, of een kanker, of een permanente pijn. Velen worden niet helemaal beter, maar kunnen zelfstandig leven en soms werken.

Mijn CVA beroerte was heftig, het duurde weken voor een rechter vinger iets bewoog.  Ook duurt het twee maanden voor ik kleine stukje kan lopen, van mijn bed naar de WC en zo.  Maar hun liefde en consistentie brengen met zover dat met de kerst naar huis mag.  Na de kerst thuis verder, aan bewegen, taal en acceptatie.

Nu kan ik 5 kilometer lopen.  Kan ik goed normaal converseren, al gaat het wel eens mis. Ik kan iets simpels met mijn hand doen na hij iets begon te bewegen in januari.  Mijn therapeuten hadden mijn arm bijna afgeschreven, zo lang duurde het.

Ik heb geen gevoel in mijn rechterhelft van mijn lichaam. Desnoods met mijn 3 uur per dag lichamelijke oefeningen van vinger bewegen tot yoga. Als het gevoel niet snel terugkomt, komt het niet meer.

Mijn prognose is dat ik nog wat beter zal worden, tenzij ik een terugval heb. Ik merk dat doctoren heel voorzichtig zijn met prognoses, maar na een jaar worden wat minder tegenhoudend terug te worden.

Net zoals de verzekering nadenkt, en premie niet meer int, wil ik ook iets doen: af en toe wat te schrijven over mijn ervaringen als nieuw gehandicapte.  Na mijn beroerte kreeg ik het advies het eerste jaar geen besluiten te nemen, over dingen als verhuizen en werk.  Dat was wijs advies, maar je ervaart in dat eerste jaar al wel mee.  En daar wil weer wat over delen.  Het helpt me om mijn ervaringen te delen, en ik hoop dat medepatiënten er wat aan kunnen hebben, en zeker ook mensen om hen heen.  Ik heb geen idee hoe vaak ik dit soort stukjes ga maken.  Als ik mijn uurtje loop dan zie de inspiratie om me heen.  En thuis ervaar ik van alles.  Dus moet ik typen.