Zeilen

Vandaag voor het eerst een zakelijk contact aan boord, een Amerikaan waar ik op het bedrijf al meer dan 10 jaar mee werk. Als we aankomen waait het behoorlijk, niet echt weer voor een ontspannen tochtje met een drankje in de kuip. Er is een waarschuwing voor windkracht 6. We zijn vroeg gegaan, zodat we eventuele probleempjes nog kunnen oplossen voor de gast komt. Nu, dat was goed bedacht.

Het is twee weken geleden sinds we op de boot zijn geweest. In die periode hebben de koelkast (expres) en de marifoon (per ongeluk) aangestaan. We hadden geen walstroom aangesloten, het zonnepaneel zou de accu's moeten bijladen. Niet dus, in de 2 weken zijn de accu's half leeg geraakt, er was nog 300 Ah over. Net niet schadelijk voor de accu's, maar het hield niet veel over. We kunnen dus of (1) de walstroom aanzetten, of (2) de windmolen ook loslaten, of (3) de koelkast uit doen. Ondanks de scheidingtransformator raden de importeur en werf (1) af vanwege eventuele electrolyse. De windmolen aanlaten met najaarstormen lijkt ons ook niks, dus we zetten de koelkast maar uit aan het einde van de dag. Overigens kunnen we de accu's met circa 75A per uur bijladen; als we om 14.00 uur uitvaren hebben we weer ruim 500 Ah. Volgende week kijken of het zonnepaneel dat verder kan aanvullen als de koelkast uit is (een week later blijkt dat niet te lukken, nog steeds maar 520 Ah).

Als onze gast er is beginnen we met een rondje boot en een stukje appeltaart. Het lijkt hem leuk om te zeilen, ook al staat er redelijk wat wind. Dus we maken de trossen los en varen de haven uit. De wind is noord, 15-20 knopen. We varen richting Middelharnis, bijna een bakstag koers. Eerst alleen op een gereefd grootzeil, en daarna ook met de genua erbij. We lopen dan ruim 8 knopen. De wind is wisselend, en in buien nogal fors, maar het deert onze gast niet. Hij loopt met zijn camera over het gangboord voor de beste foto's. Even voorbij Middelharnis keren we. De wind neemt dan flink toe in een bui. Om de helling beperkt te houden gaan we op de genua terug. Het eerste stukje relatief hoog aan de wind met krap 5 knopen, later toch nog bijna 7 knopen met ca 50 graden schijnbare wind. Alleen op de genua dus.

Omdat we niet zo lang gingen varen had Elly het voorste toilet niet open gedaan. Jason wist dat niet, dus hij kwam vragen waarom het water niet weg te pompen was... Welnu, na het openen van de afsluiter blijkt dat de pomp het niet meer doet. Het toilet loopt ook langzaam vol. Er is dus iets kapot. Daar zullen we ons nog in moeten verdiepen.

Vlak voor de haven komt er nog een stevige bui met wind over, en dan klaart het op. Wordt het toch nog een mooie avond? We draaien een rondje voor de haven om de wind te laten afzwakken van 20 naar 14 knopen in een paar minuten. Omdat de wind noord is varen we de box anders in dan we gewend zijn. De eerste keer is de bocht veel te ruim, de tweede keer bijna goed, voor de vingersteiger. Jason springt op de kant, en de boot schuift langs de steiger de box in. Onze buren staan al gereed om de lijn aan te pakken. Als we achter vast liggen zit Jason aan de kant met een gezwollen voet. Bij het afstappen verloor hij zijn evenwicht en zijn voet kwam klem tussen de bolder en de boot. Het ziet er niet mooi uit. Onze buurvrouw neemt de zorg voor de boot over en verwijst ons naar de eerste hulp van het zienkenhuis in Dirksland. Daar zijn we in een kwartier, en binnen een uur zit de voet in het gips. Een gebroken middenvoetsbeentje, volgens de arts een breuk die goed zal genezen.

Voor we naar het ziekenhuis gingen, hadden we al afscheid genomen van onze gast. Het etentje doen we een andere keer.

Bij onze laatste zeiltocht op 13 september is het toilet in de voorhut gesneuveld. We hadden de afsluiters dichtgelaten, maar toch gepompt. Resultaat een lekkend toilet. Vandaag besluiten we het te repareren. Dus met een zak vol nieuwe rubbertjes gaan we dapper aan de gang. We denken dat het probleem bij de afvoer van het toilet zit, dus gaan we eerst de rubbers daar vervangen. Dat lukt niet helemaal, het nieuwe rubber lijkt anders en past niet. Dat zal toch niet waar zijn? We vragen de havenmeester om hulp, en na zijn dienst komt hij nog even langs. Het blijkt dat de afvoer een beetje scheef zat, met wat meer geweld komt hij recht en sluit het rubber wel. In een goed kwartiertje vervangt de havenmeester ook de andere rubbers. Er is veel dat je moet leren als nieuwe booteigenaar. Na afloop is het toilet weer als nieuw. Zijn advies is om alle rubbers om het jaar te vervangen, en het rubber in de afvoer elk jaar.

De laatste dag van de herfstvakantie is het mooi weer. We hebben al lang niet meer gevaren en besluiten er nog een middag op uit te trekken. Als we aankomen schijnt de zon en is er weinig wind. Mooi weer dus om na onze onfortuinlijke tocht van 13 september -- ja, zo lang is het al geleden -- weer eens het water op te gaan. Maxime is mee, Jason nog niet, hij heeft zijn voet nog steeds in het gips.

We varen probleemloos de box uit, en hijsen de zeilen. Met halve wind gaan we richting Middelharnis. Het Haringvliet is bijna leeg, maar een sleepboot vind het nodig om volle kracht vlak langs ons te varen. Dat was leuk! De punt schept aardig water, maar in de kuip blijft het droog. We vragen ons af of ze ons hebben gezien of dat ze gewoon op de autopilot bakboord wal voeren.

Op zeil maken we niet veel snelheid, af en toe een windvlaag, maar meestal is de wind zwak. Maxime doet een dutje in de kuip in een verzameling kussens. Even voorbij Middelharnis gaan we overstag voor de terugtocht. De wind neemt dan steeds verder af; het laatste stukje doen we op de motor. Voor het donker liggen we weer in de box.

's Avonds gaan we uit eten in het havenrestaurant. Ze hebben een mooie haard in het midden van de zaak, we beginnen daar met een wijntje. Het eten is lekker en ook aan de vegetarische maaltijd voor Maxime besteden ze veel aandacht. Aan het eind van de avond gaan we voldaan naar huis.

Voor de regelmatige lezers: vanochtend is het gips van Jason zijn voet gehaald. In het ziekenhuis is nog een nieuwe foto gemaakt, en het bot was goed aangegroeid. Jason hoeft niet meer terug voor controle. In de loop van de week is hij al wat mobieler geworden, maar de spieren moeten natuurlijk nog wennen.

We hebben besloten om 4 november de boot winterklaar te laten maken door een lokaal onderhoudsbedrijf. Dan kunnen we de kunst eerst eens afkijken. Daarvoor willen we het polyester op de boot nog een keer goed in de was zetten. Dit weekend wordt vrijdag en zaterdag goed weer voorspeld, dus we plannen twee dagen poetsen in.

Op de haven is het druk met eigenaren die bezig zijn hun boten winterklaar te maken. Zeilen eraf, schrobben, ruimen. We zijn niet de enigen.

Als het zaterdagavond donker wordt hebben we dek, kuip en spiegel helemaal schoon en zit al het polyester in een dubbele waslaag. De lieren blinken weer, de witte verf zit ook helemaal in een laagje was. Verf en aluminium gaat overigens niet zo goed samen. We hebben een aantal beschadigingen zelf gemaakt, maar er zijn ook nogal wat kleine plekjes waar de verf er spontaan afvalt. Gelukkig kan het aluminium niet roesten, dus wat dat aangaat is het geen probleem.

Vandaag hebben we Puzzle winterklaar laten maken door een onderhoudsmonteur in Stellendam, onder ons toeziend oog, opdat we het in de toekomst ook zelf kunnen. Er staat nu dus anti-vries in de toiletten en in het koelcircuit van de motor. Alle waterleidingen zijn netjes leeggeblazen. Bij elkaar hebben we bijna 20 liter anti-vries gebruikt! Er zijn best veel dingen waar je op moet letten: de buitendouche, de pompjes van de doucheafvoer, de wasbakjes, de boiler. Makkelijk is wel dat al het zoutwater op een plek binnenkomt, waardoor je alles in een keer kunt vullen met anti-vries.

Maar het is wel droevig: voor de winter moet je boot natuurlijk vorstbestendig zijn, maar dan kun je ook niet varen als het wel mooi weer is. Of je moet een nieuw tankje anti-vries door de motor laten lopen. We zullen zien hoe het kriebelt in de kerstvakantie.

Het was leuk om te zien dat er in de haven nog een Allures 44 lag, op doorreis van Frankrijk naar de thuishaven aan het IJsselmeer. Deze boot had een bijbootje, met de buitenboordmotor op een soort bakje aan de spiegel. Zag er praktisch uit.

De voorzeilen en parasailor hebben we achtergelaten bij de zeilmakerij op de haven om ze te laten drogen, controleren en overwinteren. Met name het kotterzeil heeft te lijden gehad van de genuaschoten. Voor de lieren gaan we voor de winter echt komt nog kapjes laten maken om er minder zout in te krijgen.