Zeilen

De winter was lang en koud. We hebben de boot afgelopen najaar winterklaar laten maken, en afgezien van inspectiebezoekje aan de haven eens in de 6 weken of zo hebben we de boot met rust gelaten. De zeilen waren er helemaal af, de buiskap ook. Een raar gezicht zo'n kale boot. Voor de lieren hadden we kapjes laten maken om het weer buiten te houden.

Halverwege de winter viel me op dat de acculader nog in de 'charger' stand stond, in plaats van 'off'. Achteraf verklaart dat waarom de zonnepanelen moeite hadden de accu's vol te houden, blijkbaar liep er teveel lekstroom van de accu's richting lader. Nadat ik de schakelaar op 'off' had gezet waren de accu's bij elk volgend bezoekje gewoon vol. Raadsel opgelost dus.

In de winter zijn we ook nog een keer Friesland bij de importeur op bezoek geweest om een paar onderdelen te halen, met name een nieuw water filter. Dat was het vorige jaar dichtgeslibt door (onder andere) Aluminium oxide uit de watertank. In de loop van de zomer ging het water schuimen en werd het troebel, en daardoor verstopte ook het filter.

Inmiddels heeft de werf een en ander laten onderzoeken. De conclusie is dat het vanzelf over moet gaan, het aluminium schijnt tijd nodig te hebben om te kunnen oxideren en te reageren met het kraanwater. Afwachten dus maar. Op advies van de importeur hebben we nu een extra tuin-pompje gekocht om de watertank inclusief de oxide deeltjes te kunnen leegpompen zonder het filter te vervuilen. Dan kunnen we makkelijker spoelen. Nadeel is wel dat het tankdeksel dan van de tank moet, dat is hele klus omdat het zit dichtgekit. Al met al een klusje van een paar uur, dat we eigenlijk een paar keer per seizoen zouden moeten doen. Op dat soort momenten is het lastig dat de importeur op te grote afstand zit, hij komt er niet voor naar Stellendam.

De zeilen zijn in de winter opgeknapt; met name van het kotterstag hadden we de UV strip behoorlijk beschadigd bij het overstag gaan met de genua. De zeilmakerij heeft er een nieuwe strip op gezet, het ziet er weer als nieuw uit nu. We hebben 28 april in stralend en rustig weer de zeilen weer op de boot gezet. Het terugplaatsen van de zeilen en huik was overigens een grote klus.

Iemand van de zeilmakerij is er van 10 tot 4 mee bezig geweest, met onze hand- en spandiensten. Met name het grootzeil is veel werk, het is echt een soort bouwpakket. De karretjes kunnen niet van de mast, en dus moeten alle bouten te plekke worden vastgemaakt. Een gepriegel met kleine ringetjes en boutjes. En toen we het zeil er een eind op hadden, bleken er onderdelen over te zijn: de zeillatten moesten nog met extra schroeven strak gezet. Daarvoor moesten 5 van de karretjes weer los. Maar goed, het zit er allemaal weer op, en het ziet er goed uit. En ik heb nu een schets in het logboek die het de volgende keer makkelijker moet maken. Binnenkort hopen we de zeilen weer te kunnen hijsen.

Terwijl Jason en ik met de zeilen hebben geholpen, heeft Elly de hutten weer ingericht. Het opmaken van de bedden is ook altijd een hele klus.

30 april is de eerste dag waarop we met z'n allen naar de boot zijn gegaan voor een weekje voorjaarsvakantie. De eerste twee dagen zijn we bezig om alles weer in te richten en te controleren: de motor, de waterleiding, koelkast, de electronica, de boegschroef, ankerlier etc. Het meeste werkt direct, de slotjes wilden wat smering hebben maar dat was alles.

Wat niet werkt is de marifoon. Vorig jaar was dat ook al zo'n hoofdpijn dossier. De importeur denkt dat de antenne kabel ergens een onderbreking heeft, maar hij vindt dat we zelf maar moeten uitzoeken wat het probleem is. Ik zie niks bijzonders aan de pluggen bij de marifoon, en ook niet aan het koppelstukje onderaan de mast. Volgens Murphy's Law zal het probleem wel in de masttop zitten...

Later in de week hebben we een expert laten kijken naar de marifoon. Hij bedacht dat we de antenne makkelijk konden controleren door hem op de AIS aan te sluiten. We zien met de AIS grote aantallen schepen in Rotterdam, niks mis dus met de antenne. Vervolgens met Simrad Nederland gebeld, en hun conclusie was ook al snel dat het de marifoon black-box was. Er zit twee jaar garantie op, we kunnen hem met aankoopbewijs ter reparatie rechtstreeks opsturen naar Simrad. Losmaken was niet moeilijk, allemaal nette stekkertjes. Het SIMNET is dan wel onderbroken, maar je kunt de lus zo herstellen (ja, ik heb wel even gebeld om het zeker te weten).

De radio doet het ook nog steeds niet lekker, de antenne zit onder de metalen rand van de romp en dat werkt gewoon niet. Het lijkt dat de importeur het maar gek vindt dat je een werkende radio verwacht, "want dat kan niet op een aluminium boot". Na nog eens rechtstreeks emailen met de werf kwam er nu direct een antwoord met een foto waar we een leiding zouden kunnen leggen om onder de polyester kap uit te komen. Dat wordt weer een projectje dus, eerst een nieuwe langere antenne kabel kopen.

Maar goed, dat zijn details en dat komt weer wel goed. Het goede nieuws is dat boot heel keurig droog is gebleven, we hebben wat boeken en kleding laten liggen en dat is goed gegaan. De ventilatie is dus heel goed. De boot ziet er binnen nog gewoon als nieuw uit. Dat mag ook wel natuurlijk, maar we kunnen ons de geur van tweedehands boten nog herinneren. Zo moet de onze nooit worden.

De roeren zijn wel aangegroeid inmiddels, maar we hopen dat op te lossen met een tochtje op zout water. De antifouling zou twee jaar goed moeten zijn. De anodes moeten we ook nog laten controleren, maar die zouden ook nog een seizoen mee moeten kunnen. De romp heeft nu wel een paar gepolijste plekken waar de stootwillen zitten; na een hele winter tegen de steiger liggen is het mooi glad.

Na 3 weken mooi weer zijn de weergoden ons minder goed gezind nu we eindelijk klaar zijn om te gaan zeilen. We besluiten er een toerischtische dag van de maken met de auto. Ik wist dat er in Oostvoorne een treintjes museum was. Google kan me vertellen dat dat het Rail Toy museum was, maar ook dat de eigenaar Cor Spreeuwenberg helaas is overleden. In 2007 is er vergunning afgegeven om het museum te slopen. Jammer, het was bijzonder. Juist dit voorjaar was er in de buurt nog een tentoonstelling met aquarellen van zijn hand, blijkbaar was de heer Spreeuwenberg een veelzijdig man.

Maar Oostvoorne blijkt weer een bijzonder museum te hebben: het 'Oldtimermuseum de Rijke', een verzameling van circa 200 oldtimers die de heer Cees de Rijke de afgelopen 40 jaar heeft verzameld. Auto's vanaf 1904 tot 1970, met veel Amerikaanse klassiekers van voor de oorlog, maar ook vrachtauto's, een grote verzameling motoren met onder andere klassieke Harleys. Vrijwel alle auto's zien er uit alsof ze zo uit de showroom komen. Zeer de moeite waard, zie de museum pagina op de website van de Rijke. Leuk was dat we toen we weg gingen nog even hebben gesproken met de trotse eigenaar en zijn vrouw.

Terug in de haven bleef het regenen, als ik dit 's avonds intyp houdt de windmeter het op zo'n 20-25 knopen wind.

Ook maandag 2 mei is koud, nat en winderig. Het is weer een dag met veel regen en wind. We gaan een dagje naar Goes op bezoek bij mijn moeder en 's middags nog even wat winkelen in de regen.

Dinsdag 3 mei schijnt de zon! Nog steeds koud en veel wind (18 knopen), maar het ziet er in elk geval wat beter uit. Toch teveel wind om aan te leggen vinden we, dus nog een dagje wachten. Verwaaid in onze eigen haven... We gebruiken de dag om wat te klussen: de 'boiler' en 'boordnet' lampjes branden nu alleen als de boiler echt aan staat resp het boordnet echt stroom heeft. Standaard gaven deze lampjes de stand van de hoofdschakelaar weer, en konden ze dus ook zonder walstroom toch branden. Als electrotechnicus kon ik dat niet aanzien. Verder nog zonder resultaat aan de marifoon en radio geklust, maar dat stond al in het vorige stukje.

Woensdag is er wat minder wind als we wakker worden, rond de 10 knopen. Dat is mooi om een weer voor het eerst het water op te gaan, en vooral om weer voor het eerst de box in te varen. Ons eerste doel is om te kijken of alle lijnen goed zitten voor de zeilen. Als we het grootzeil hijsen is alles ok, op de derde riflijn na die verkeerd om het blokje op het zeil passeert. Niet zo erg, moeten we nog wel een keer aanpassen. Als het zeil eenmaal staat, moet de huik nog wat naar achteren. Dat gaat makkelijk, maar de riflijnen moeten nu wel opnieuw worden vastgemaakt. Jason legt een paar nieuwe paalsteken en dan is alles ok om te gaan zeilen.

De wind is nog noord, dat is op een Haringvliet een uitstekende richting, dan kun richting Hellevoetsluit en Middelharnis, en ook terug zonder te hoeven kruisen. Als we beginnen varieert de wind tussen 8 en 12 knopen, maar geleidelijk komt er meer wind. Het is nog wel heel erg koud, zelfs met windstopper en zeilpak is koud achter het stuurwiel. Laat de zomer maar snel komen.

Na twee rondjes zoeken we aan het einde van de middag de box weer op, het waait dan inmiddels 17 knopen. Dus eerst nog maar een even een paar rondjes vooruit en achteruit in de grote sluiskom voor we gaan manouvreren in de haven. De boot waait heel snel om, dus we gaan met de kont in de wind de box in. Met hulp van de buren liggen we al snel weer vast. Eenmaal terug gaat snel de kachel aan.

Het Hemelvaartweekend brengt nog geen warm weer. Het KNMI meldt dat mei de afgelopen 100 jaar nog niet zo koud is geweest. Het broeikaseffect werkt dus nog niet altijd. We klussen dus eerst maar thuis, Intratuin is er weer goed mee. Als het vrijdag wat opklaart, gaan we 's avonds naar de boot met een koffer vol gereedschap en goede voornemens.

Zaterdag is in de haven "lekker warm", uit de wind is het met een trui in de zon wel lekker, zoiets. Dus besluiten we om een stukje Haringvliet te doen. Er staat een westenwind, als we weggaan en terugkomen 10 knopen, halverwege de middag wat meer. We zeilen makkelijk naar de windmolens voorbij Middelharnis met een bakstag windje. Terug wordt het kruisen, en dan merk je dat we wat minder scherp kunnen zeilen dan de boten met een vaste kiel. Maar we lopen tegen de 6 knopen, dus we komen er ook wel. Naarmate de middag vordert kleden we ons warmer, het is altijd een heel verschil met de wind mee of aan de wind. Het is nog maar 12 graden...

Tegen zessen zijn we terug in de haven. Bij de box staat een grote groep mensen om ons te helpen, ze trekken aan beide kanten van de boot heel hard en snappen niet waarom hij maar niet dichterbij komt. Ondanks het misverstand toch altijd fijn om even hulp te hebben bij het aanleggen. In een box aanleggen blijft het lastigste van het varen.

Zondag dan toch de klussen doen. In de haven is het lekker weer, beetje zon achter de hoge bewolking, niet zo koud meer. Eerst de radio antenne. De importeur heeft wel een keer een extra antenne laten plaatsen, maar ook deze antenne zat onder de aluminium rand en leverde dus nog steeds maar een of twee zenders. Nog maar eens vragen bij de werf dus hoe je van de kaartentafel naar het plafond kunt. Dat kon, met de kabelbundel naar de instrumenten die op de kajuitrand zitten. Ik heb de antenne kabel vervangen door een veel langer exemplaar dat we konden doortrekken, de antenne tussen plafondplaat en polyester dak, en voila, de radio kan ineens alle zenders ontvangen zoals het moet. Als je weet hoe het moet is het niet zo moeilijk. Misschien moeten we deze truc ook nog eens gebruiken voor Wifi en/of GSM ontvangst. Die antenne's zullen dan wel op enige afstand moeten; de laptop Wifi stoort behoorlijk op de FM radio...

De andere klus was het kastje voorin de boot. Van de importeur hadden we twee stukjes hout gekregen zoals gebruikt bij het timmerwerk in de boot, en daarmee hebben we een van de kastjes voorin van vakjes voorzien. Het is geen moeilijk klusje, maar wel lastig werken in de kleine ruimte onder het bed. Maar nu kan de kleding netjes opgestapeld liggen en ook zo blijven liggen als we overstag gaan.

Als ik in de voorhut lig komt de Erik melden dat de anodes nog werken en nog lang niet vervangen hoeven worden. Hij heeft gedoken bij de boot en alles gecontroleerd terwijl de boot gewoon in het water ligt. Dat is nog eens service.

Als we 's avonds naar huis gaan, regent het weer. De zomer wil nog niet zo.